चार चित्रोळया

 

Routine

Can never tell what may inspire a verse

पतझड

पत्ते तो कबके झड चुके
पतझड का मौसम जो हैं

टेहनी पे लिपटी बेरीया
बस वोभी अब जाने को हैं

रंगों को समेट लो आखों मे 
जाडों का रुखापन आने को हैं

मग्न तळ्याकाठी

 

नीलेसे कुछ फूल

A click from a short backpacking trip with some friends. Sometimes these hikes inspire me to write a verse or two.

Waking Up

 

Beauty is in the eye of the beholder....

 

Beauty is in the eye of the beholder....

Why does greenery always hide your body

Let me admire your bare, unadorned beauty

निळाई नभाची

 

गुलाबा, फ़ुलशील ना रे तू

 

निशब्द रानात

झाडावर बसले किती हे पक्षी

अळवावरचा थेंब

बागेमधला बाक एकला

Photo Credit: Madhura Chitnavis-Marathe

चिऊताई तू

 

तण तण

 

जाना तो था

 

चारोळ्या - पान तीन

सुखाच्या  कल्पना

प्रत्येकाच्या  निराळ्या

कुणाला  गुलाब हवा

कुणाला  बकुळीच्या  कळ्या

शेकडो  श्वासांपैकी

तेवढेच  आठवतात मला

जेव्हा  जेव्हा  त्यातून

तुझा  गंध  आला

तुझा  गंध  घेऊन  येतो

वारा  हा  बेभान

पावलांना  मग  पंख  फुटतात

शोधते  रानोरान

वाऱ्याचा  वेगही  कधी

सहज  मंदावतो

तुझ्या  गंधाने  वेडा

तोही   छंदावतो

  

दुख्खामध्ये   डोळ्यांनी

एवढे  अश्रू  गाळले 

की सुखाकरता थोडे

आनंदाश्रूही  नाही  उरले

माझ्या  गुणांचं  कौतुक

तुला  कधीच  नव्हतं

सोडून  जाताना  कारण  मात्र

माझ्या  अवगुणांच  होतं

प्रत्येकाच्या  कपाळी  म्हणे

भाग्य  लिहिलेलं  असतं

आठ्या  पडून  म्हणूनच  ते

चुरगळायचं  नसतं 

तुझ्या  समवेत  कळलेच  नाही

रात्र  कशी  सरली

समयीची  ज्योतही आता

हलकेच  पेंगू  लागली

सारं  काही  विसरायचं

मनात  ठरवतो  कधी

तेवढं  मात्र विसरतो

बाकी  आठवे  सर्वकाही

कोरड्या  अर्थशून्य  जगात

एक  तुझा  स्पर्श  ओला

ओसाड  माळावरच्या  बाभळीला

बांधलेला  जणू  झूला

रात्रीची  झोपही

तूच  दूर  सरली

पहाटेची  स्वप्नही

तुझ्या  मिठीत  विरली

सहज  तुझे  पाठीशी येऊन

कानाशी  फुंकरणे

फुलपाखरू  होऊन  मनाचे  मग

अलगदसे  उडणे

कधी  तुझा  स्पर्शही  मला

मोरपिसापरी  भासे

आताशा  तुझे  श्वासही

वाटतात  जणू  उसासे

सत्यही  कधी  कधी

स्वप्नापरी  भासतं

खरं  मानायला  माझं

मन  तयार  नसतं

पौर्णिमेचा  चंद्र  जसा

निळ्या  तळ्यात  तरंगतो

तुझा  चेहरा  तसा

माझ्या  डोळ्यात  हासतो

‎चारोळ्या‎ - पान दोन

गालावरून  कधी  तुझ्या

आसवांचे  ओघळणे

हेही  एक  रूप  तुझे

भासते  लोभसवाणे

देहरूपी  सतारीला

हृदयाची  एक  तार

रात्रंदिवस  छेडी  जणू

श्वासांचा  गंधार

माझ्या  मृत्यूवर  माझा

राग  मुळी  नसावा

मात्र  एक अश्रू तेव्हा

डोळ्यात  तुझ्या  असावा

चारचौघात  तुला पाहूनही

न  पाहिल्यासारखं  करते

एकांतात  मात्र  तू  नसतानाही

तुलाच  पाहत असते

तू  जवळी  असते

भान  मला  नसते

क्षण  क्षण  जाती  कसे

रात्र  कशी  सरते

सारेच सुखाचे  सोबती

दुख्खात  कुणीच  नसते

प्रकाशातली  सखी  सावलीही

अंधारात  सोबत नसते

प्रेमातले  रुसवे  फुगवे

सागरासारखे  असावे

ओहोटीला  दुरावा  जरी

भरतीला  मागे  फिरावे

स्वर्गलोकीचा  प्राजक्त

पृथ्वीवर  उभा  असतो

आसवांची  फुले  करून  का

ढाळीत  सदा  असतो?

माणसे  तशीच  राहतात

युग  फक्त  सरते

महाभारतातली  द्रौपदी

कलियुगातही  झुरते

‎चारोळ्या‎ - पान एक

लिहावे  म्हणतो  काही

पण  सुचत  काही  नाही

माझ्यावाचून  अपुरा  तू

प्रेरणा  सांगून  जाई

माझ्या  हृदयाची  स्पंदने

तुझा  हळुवार  श्वास

प्रणयी  संगीताचा  जणू

एक  नवा  आभास

तुझी  जागा  मनामध्ये

अपुरीच  राहिली

फुल  खुडलेल्या देठाला का

कधी  पुन्हा  कळी  आली?

लोचनिचे  शब्द  माझे

तूच  घ्यावे  जाणुनी

शब्द  जाती  दूर  दूर

स्पर्शिता ही लेखणी

दृष्ट  लागण्याजोगी

तुझ्या  गालावरची  खळी

जपून  ठेव  जशी  काही

मोगऱ्याची  कळी

रात्री  कधी  कळीचे

उमलून  फुल  झाले

आरशात  पाहताना

मी  यौवनात  आले

पत्रातल्या  शब्दांना

अर्थ  मुळी  नसतात

रिकाम्या  जागा  तेवढ्या

काही  सांगून  जातात

आताशा  डोळ्यात

आषाढ  मेघ  येऊन  वसलाय

मनात  मात्र  माझ्या

वैशाख  वणवा  पेटलाय

रात्रभर  जागून  चंद्राने

चांदण्यांचे   पीक  राखले

पहाटेस  मात्र  सूर्याने

सारेच  चोरून  नेले