कधी कधी होते असे

एकदा सहज मी तलतचं "जलते हैं जीसके लिए" जरा वेगळ्या उडत्या चालीत गुणगुणायला लागलो. मग काही दिवसांनी विचार आला की आपली चाल आहे तर त्यावर आपलेच शब्द घालावे आणि त्यातून हे गीत घडून आले.

कधी कधी होते की असे, लागते कशाचे पिसे 

ध्यानी मनी मग एकच ते, दुजे काही न सुचे

 कधी वाटे उंच आकाशी झेप घेत पंख पसरावे 

कधी वाटे हलके हलके पाण्यावरी मी तरंगावे 

कधी वाटे शाल पांघरुनी शेकोटीशी हात उबवावे 

अन गुणगुणत अंगाई, कुणी शांत मज निजवावे 

कधी यावा सूर्य हाताशी कधी सजावा चंद्र शिरी 

कधी वेचू तारे यावे भरभरूनी माझ्या ओंजळी 

कधी अणुमात्र होऊन मी हरवावे न पहावे कुणी 

कधी पहावे तिथे मी असो विश्वची घ्यावे व्यापुनी 

कधी हसावे स्वतःवर मी कधी रडावे कुणासाठी 

कधी थोपटावी पाठ कुणी हात धरावा कुणी पाठी 

कधी कुणा देत आधार, व्हावे कुणाची कधी काठी 

कधी जगावे स्वतःसाठी, कधी मरावे कुणासाठी

रात्रभर काल

रात्रभर काल, दुरून कुणी, साद देत होते
फिरफिरुनी, जवळी कुणी, भास होत होते

चंद्र होता की तो खट्याळ वारा

शीळ हलकी घालत वाहणारा

तो-पहा उघडी कवाड, उडवी पडदे

का उगा मांडलाहे छळ हा कोणी

ये जरा थांब येऊन मज समोरी

जे-का व्हायचे ते, आपुल्यात घडूदे

की असे खेळच हा माझ्या मनीचा

घालविण्या वेळ तो एकलेपणीचा

छंद हा रोजचा मजला जडूडे

नाव

या जगात नाव / brand याला जास्त महत्त्व दिले जाते. कुठल्याही गोष्टीचे मोल ते कुठल्या नावाशी जडले आहे त्यावरून ठरते. मग ती गोष्ट फोन असो, व्हिस्की असो की एखादे चित्र, शिल्प किंवा कथा, कविता असा साहित्यप्रकार असो. 'सुरेश भट' यांच्या नावाखाली त्यांची नसलेली एखादी कविता फेसबुक, व्हॉट्सॲप वर वाचकांचे लक्ष वेधून घेते पण ' सुरेश नायर' या नावाशी जडलेली एखादी खरीच चांगली कविता देखील आंतरजालात एखाद्या ब्लॉगवर धूळ खात, दुर्लक्षित राहते. 

ही कविता लिहिताना जरी माझा इतका मुद्देसूद संदर्भ द्यायचा हेतू नसला तरी कुठेतरी ही बोच मनाच्या डोहात तळ ठोकून आहे हेही तितकेच खरे.

नाव विसरून जगायचंय मला

निनावी होऊन फिरायचंय मला  
ज्ञात्याची सीमा ओलांडून पार

अज्ञात्यात गुप्त शिरायचंय मला   
 
नाव म्हणजे डोक्यावरचे ओझे

 गळ्यात बांधलेला मोठासा दगड 
पाठीशी जडलेला अवजड नांगर 

सर करावयाचा भला मोठा डोंगर  

कधी कधी मी माझं नावच विसरतो

नाही तर विसरायचं सोंग तरी घेतो
पण सहज कुणी विसरू देत नाहीत

कारण ओळखतात तर नावानेच
 
शेक्सपियर म्हणतो नावात काय

नावाशिवाय गुलाब गुलाब असतो
गुलजार म्हणतात नाव होईल गुम 

आवाजच आपली ओळख असते

पण ओळख ही आठवण्यावर असते

ओळखीच्या गोत्यात जग फसते  
कॉलेजातला जुना जिवलग दोस्त

आपली मर्सिडीज थांबवून उतरतो

शेयर केलेला एक चहा आठवत

तुम्ही हाक मारता 'अरे पप्या तू!’ 

आणि तो म्हणतो ‘माफ करा पण

आपलं नाव काय म्हणालात?’

सगळी नाती नावातच अडलेली,

 खोटी लक्षणं नावामागे दडलेली
नावाशिवाय जगायचं म्हणतोय

असूनसुद्धा नसायचं म्हणतोय

सुरेश नायर

शहर

Inspired by the mood and atmosphere of T. S. Eliot's  poem "Rhapsody on a Windy Night". That poem is much deeper about memories and boredom/ futility of everyday life.

निरव मध्यरात्र, अंधूकसा निर्जन रस्ता 

एखाद कुठेसा, दिवा जळे लुकलूकता

दुरून कुणी पुसटसे, हलकेच खाकरते

दबकत एक काळे, मांजर आडवे जाते

दिवसाची ती गजबज, वाहनांची येजा

रात्रीच्या समयी, ना खुणा उरे कशाच्या

रित्या उंच इमारतीत, दिवे लखलखलेले

बाहेर धुरकट अंधारात, सारे ओसाडलेले

अब्जावधींच्या इथे, होतात उलाढाली

झोपत असतात रात्री, फुटपाथवर कोणी

विराण वाळवंट की वारूळ प्रत्येक शहर

विरोधाचा चाले जिथे, खेळ रात्रौप्रहर

सुरेश नायर

हे सुंदर जग मी पाहून जाईन

तुमचे छंद (hobbies) कोणते असा प्रश्न विचारला तर बहुतेकांच्या यादीतील पहिल्या तीन क्रमांकात प्रवास (travel) हे असतंच. मग ते फेसबुक असो की एखाद्या डेटिंग साईटचं प्रोफाइल असो. आजवर आयुष्यात तुम्ही केलेला प्रवास म्हणजे लोणावळा, महाबळेश्वर, माथेरान एवढंच असो की अमेरिकेतल्या मिडवेस्टकरने पाहिलेला नायगारा असो. आवडीचा छंद - प्रवास! 

मीही काही याला अपवाद नाही. अगदी लहानपणी  शिवापूर, बनेश्वर, कात्रज प्राणीसंग्रहालय अश्या शाळेच्या सहली व्हायच्या. उन्हाळ्याच्या सुट्टीत केरळला आजोळी (आणि मामाच्या गावाला) आगगाडीने लांबचा (एकमार्गी 40 तास) प्रवास व्हायचा. शाळेत वरच्या इयत्तेत गेल्यावर बंगळूर-मैसूर व देहली-आग्रा-हरिद्वार-ऋषिकेश अश्या मोठ्या सहली झाल्या. 

कॉलेजमध्ये असताना पंख फुटले आणि आली लहर केला कहर असे म्हणत खूपसे outing झाले. आपापल्या दुचाकी काढून मित्रांसोबत सिंहगड नाहीतर अलिबाग-किहीम-अक्षी समुद्रकिनारा इथे कित्येकदा गेलो. शिवाय रायगड, प्रतापगड, हरिश्चंद्रगड, वासोटा, ढाक-बहिरी असे ट्रेक्स झाले. एक लक्षात रहावी अशी कोकण (दाभोली, चिपळूण, श्रीवर्धन, मुरुड-जंजिरा, गणपती पुळे) ट्रिप मित्रांसोबत झाली. इंजिनियरिंगच्या चार वर्षात मित्रांसोबत गोव्याला जायचे सारखे बेत व्हायचे ते शेवटी एकदा चार वर्षानंतर जमून आले आणि नंतर नोकरीनिमित्त संपूर्ण गोवा अनेकदा पालथा घातला. 

या सर्व भांडवलावर, प्रवास माझा छंद आहे, ही माझी भावना कधीतरी मनामध्ये दृढ झाली. अमेरिकेत स्थलांतर झाल्यावर स्थिरावयाला थोडा वेळ लागला. मग काम, संसार, मुले यामध्ये व्यस्त झालो तरी प्रवास झाला नाही असे नाही. नायगारा (हो तोच तो!), डिस्नेवर्ल्ड, स्मोकी माउंटन्स, न्यू यॉर्क झालंच तर कॅनडा येथील टोरोंटो, मॉन्ट्रियल, क्युबेक वगैरे झालंच. कॅम्पिंग हा प्रकारही आवडीने स्वीकारला. 

अश्यात यावर्षी पन्नाशीच्या उंबरठ्यावर येऊन ठेकलो. हे वय असे की आयुष्याच्या वजाबाकीला सुरवात होते (फक्त माधुरी दिक्षितनेच पन्नाशीत बकेट लिस्ट का बरं करावी). शिवाय गेल्या वर्षातील काही जवळच्या अनुभवानंतर आयुष्य किती क्षणिक असू शकते याची प्रखरतेने जाणीव झाली आणि "Seize the moment" याचे महत्व जाणवले. म्हणून सहज मी एक Excel sheet काढून आपण आजवर किती देश, राज्ये, प्रांत पाहिले याची नोंदणी केली. आणि गेल्या 22-23 वर्षात आपण पाव अमेरिका सुद्धा नीटसा पहिला नाही हे पाहून मला माझ्या 'प्रवास' छंदावर कीव करावीशी वाटली. प्रवास कधी आणि कुठे करायचा हे खूपश्या गोष्टी जुळून येण्यावर अवलंभून असते. सर्वांच्या सुट्ट्या, खाणे-पिणे-देखावे याच्या आवडी निवडी, चालण्याची व चढण्या-उतरण्याची क्षमता आणि त्यावर खिशाला भार. या सगळ्या गोष्टी विचारात घेताना आपलं खूप काही पहायचं राहून गेलं/ जाईल याची मला खंत वाटू  लागली. 

मग मनाचा ठिय्या केला की यापुढे आपण कुठला योग जुळून यायची वाट पहायची नाही, स्वतः गोष्टी जुळवून आणायच्या. मग इतर कुणाला जमत नव्हते म्हणून एकटाच व्हर्जिनियाला चार-पाच दिवसांची ट्रिप केली. शेनंडोह नॅशनल पार्क, न्यू गोर्ज नॅशनल पार्क आणि असे इतर काही निसर्गरम्य परिसर पाहिले, hiking, whitewater rafting याचा मनमुराद आनंद घेतला. लांबचा एकला ड्राईव्ह आजूबाजूचा रम्य परिसर पहात आणि Audible वर एक सुंदर कादंबरी ऐकून अगदी मजेदार झाला. ओळखीचे सोबत नसतील तर अनोळखी लोकांशी ओळख पटकन होते, मग ती ओझरती का असेना हे जाणवलं. तसंच South Dakota बद्दल माहिती काढून ट्रिप प्लॅन केली. इथे मात्र चार मित्र जमले आणि तिकडचा सर्व रम्य परिसर मनमुराद हिंडलो. नुकतीच Arizona आणि Utah इथे जाऊन निसर्गसौंदर्याचा आस्वाद घेत आणि मनमुराद भटकंती करून आलो. 

आता माझी एक बकेट लिस्ट तयार आहे. निदान ज्या देशात आपण रहातो त्यातली सगळी राज्ये पहायची. निसर्गाची आवड आणि अमेरिकेतले National Parks याचा पुरेपूर फायदा घ्यायचा. जमलंच तर परदेशी सुद्धा जमेल तितकं जाऊन यायचं. असेल तर सोबत, नाहीतर एकटंच भटकायचं . जगात पाहण्यासारखं, अनुभवण्यासारखं खूप आहे. प्रांत बदलला की निसर्ग, संस्कृती, खाद्यपदार्थ असं खूप खूप काही बदलतं. आयुष्यात त्यातलं जितकं समावून घेता येईल तेवढं घ्यायचं. 

पुलंचे एक भाषण आहे "हे जग मी सुंदर करून जाईन' ज्यात ते केशवसुतांच्या ओळींचा संदर्भ देत कलानिर्मिती बद्दल बोलतात - "प्राप्तकाल हा विशाल भुधर, सुंदर लेणी तयात खोदा". खरंतर प्रत्येकाला काही लेणी खोदण्याइतका वेळ किंवा तितकी कलात्मकता असेल असे नाही. पण ह्या जगात जे आधीपासून सुंदर आहे ते पहायला, अनुभवायला सर्वानाच जमू शकते. ते सर्व पहायला म्हणून एक जन्म खरंतर कमीच आहे. म्ह्णून मी म्हणेन "प्राप्तकाली या विशाल भूधरी, जे जे सुंदर, ते ते शोधा" 

सुरेश नायर

Dec 2021

मी श्याम वेडी

खूप दिवसांपासून पहिल्या दोन ओळीत अडकलेलं हे गीत आज आपसूक पूर्ण झालं. 

राधेचा ऐतिहासिक किंवा महाभारत वगैरे ग्रंथात असा संदर्भ नाही. ती मुख्यतः कविकल्पनेतच आढळते, कृष्णाची प्रेयसी, प्रेमाचं प्रतीक म्हणून. त्याच भावनेतून लिहिलेलं...

मी श्याम श्याम श्याम श्याम श्याम वेडी
ज्याचे नाव नाव नाव नाव माझे ओठी
बांधल्या जयाशी जन्मोजन्मीच्या गाठी
झुरते सदा मी ज्याच्या भेटीसाठी 

जो व्यापतो या पृथ्वी अन नभात
जो व्यापतो साऱ्या जनामनात
रुक्मिणि, सुभद्रा, मीरेचा तो नाथ
पण प्रेमसखा तो केवळ माझ्यासाठी

ना इतिहासी मी नाही पुराणात
की कल्पनाच जी स्फुरली कविमनात
हे सत्य तरी या साऱ्या असत्यात
राधा प्रेयसी एकच ती कृष्णाची

Virginia/ West Virginia Trip – July 2021

I have been wanting to do a loosely planned, flexible road trip for a while but somehow you always end up planning/ booking things well ahead when with family or a group. The year of 2020 and beginning of 2021 were hard socially and personally for me due to the Covid pandemic. I was seeking for a break which finally made me decide to take a short 5-day solo trip to Virginia and West Virginia, visiting some of natures and manmade wonders.

Below is short description of my day-by-day itinerary of my trip

Day/ Night 1  - I started driving after work with the intent of reaching Virginia Beach by morning. It was mostly pleasant though a long drive of almost 700 plus miles. Past Washington DC, I rested for few hours in a well trafficked rest area. As I got closer to VB there was much morning rush traffic. One I reached near the boardwalk I got a cheap full day parking in a church parking lot then headed to the beach.

Day 2 July 21 – It was a hot but beautiful sunny day. Before heading into the water, I decided to  check out the boardwalk which is quite long (about 3 mi). So, I rented a bicycle for an hour instead of walking. It was fun casually biking on the boardwalk, checking out the King Neptune and other sculptures and features, taking pictures and resting in between. After returning the bike I headed to the beach and into the water. It’s surprising how much time you can spend in the water especially when the beach is crowded as it was that day. I spent about 3-4 hours in the water then got out and strolled on the adjoining street parallel to the boardwalk, eating a shawarma wrap lunch and window shopping. Later in the afternoon I headed back onto the beach and water.

As it got to evening the crowds thinned and I spent some time sitting on the beach sand watching sun and strolling on the boardwalk. Later I had dinner at a Mexican restaurant. By the time I finished dinner and came out it had started raining. It rained heavily for a while then stopped. I headed to a campsite I had booked at the First State Landing Park, which is adjoining the beach.

In hindsight I should have gone there sometime during the afternoon, checked everything out and set up my tent etc. By the time I reached it was @ 10 pm and dark and I had hard time even locating my site. I dropped the idea of setting up the tent and just decided to sleep in the car. It was surrounded by trees and the weather was hot and humid with hardly a breeze. I could not sleep and finally drove out near the camp office where it was somewhat open area.

Day 3 July 22 - I had not gotten a decent sleep but once it was dawn, I decided to check out the beach. A little walk through some grassy land and beach was out there with a beautiful sunrise ahead. Unlike the boardwalk area beach this was quite secluded with only few people walking together or with their dogs. I had a long walk on the beach and then spent some time in the water. Afterwards I had a shower and cooked up some tea and breakfast on a camp stove. Once finished with cleaning up I was ready to head out.

My plan was to visit Shenandoah National Park next day, so I was going to stay near the southern entrance named as Rockfish Gap which would allow me an early entry and whole day of exploring the Skyline Drive and the park. It was about 200 miles distance and drive of 3.5 hrs., and I arrived by midafternoon at my hotel. Since there was lot of time, I decided to visit Luray Caverns which had good reviews.

The cavern experience was spectacular with amazing formations at display everywhere. The mirrored pool or dream lake with stalactite formations reflected and mirrored in still standing water below was amazing. The wishing well, Saracen’s Tent, the great stalactite organ are all amazing and worth the visit. I was glad I was able to make this visit. Back to the hotel by evening I was ready to explore the Skyline Drive the next day.

Day 4 July 23 – I was up early next day and at the South entrance of the Shenandoah National Park by 7 ish in the morning, too early for anyone to be at the entrance gateway  checkpoint. The Skyline drive is a 105-mile parkway road that runs north-south through the Blue Ridge mountains and the entire length of the Shenandoah NP. It is a two-lane undivided road; the speed limit is just 35 miles and there are several overlook points which give you a scenic view of the mountains and the valley and access to make hiking trails.

The day was pleasant and clear, the surrounding forest lush green and there was hardly anyone as I pulled into multiple overlook points. The silence, with only sound of wind or occasional birds or insects, was just right to put your mind in peace and meditative mode. I wasn’t in a hurry and took my time slowly driving looking at the surrounding forest and was able to see many deer, birds and even a hawk on the road pecking at some dead animal. What I really was expecting to see was a bear, of which Shenandoah has plenty. It was also something which made me nervous about hiking alone though plenty of Appalachian Trail hikers’ hike through this forest without much concern about the bears. 

Along with the drive I was able to do Bearfence Trail and the Dark Hollow Falls trail. They were short to medium intensity trails with the Bearfence trail having a rock scramble and Dark Hollow trails having waterfalls which was especially interesting for me being always interested in water. I wish I would have done more hiking, but I didn’t want to push too much in one day. By the time I had finished the Dark Hollow falls trail it was later afternoon and I went a bit farther and turned back around 80 miles back to south entrance. After getting out of the park  before heading out to my hotel I decided to check out the Natural Bridge landmark. The Natural Bridge in Virginia is a huge natural rock bridge.

Day 5 July 24- Full day Whitewater Rafting (class 3 to 5 rapids) in New River Gorge National Park ending right under the scenic, manmade New River Gorge bridge (one of the largest of its kind). Officially this is the newest NP in US.

Not planning accommodations ahead or worrying about restaurant lunch/ dinners everyday gave me lot of activity time, flexibility to adjust the schedule on the fly, stay on campsites or glamping in the car. Long drive was not at all a problem with a novel on Audible app and music to listen to, plus the wonderful mountainous roads with beautiful forests around. Also got to meet and talk with many strangers on the journey (even a Parsi guy who studied in Bharti Vidyapeeth, Pune!). By the end I was experiencing what John Denver wrote

" Almost heaven, West Virginia
Blue Ridge Mountains, Shenandoah River
Life is old there, older than the trees
Younger than the mountains, growin' like a breeze....."

मूषकायन - एक कथाकथन

 

Ann Arbor Marathi Mandal च्या गुढीपाडवा 2021 च्या कार्यक्रमासाठी सादर केलेलं, मी लिहिलेलं कथाकथन

नीलेसे कुछ फूल

A click from a short backpacking trip with some friends. Sometimes these hikes inspire me to write a verse or two.

Waking Up

 

Beauty is in the eye of the beholder....

 

Beauty is in the eye of the beholder....

Why does greenery always hide your body

Let me admire your bare, unadorned beauty

निळाई नभाची

 

बागेमधला बाक एकला (A Solitary Bench in the Park)

 

A touching, short picture story in Marathi.

One of my friend, who is a keen photographer, posted this picture one day on Facebook of a solitary bench. This prompted me to write a 4 line verse. That was that until couple of years later I had to write something for a short skit and I used this as a base to come up with s storyline. The skit didnt happen as planned and with Covid restrictions I decided to do it in a abhivachan/ picture story form. Hopefully it captures the essence of love, loss and compassion in a meaningful way.

पपा

 

साधारण चार वर्षांपूर्वी मी जैचई बद्दल लिहिलं तेव्हा पपांबद्दल देखील लिहीन असं ठरवलं होतं. पण राहूनच गेलं. ३-४ महिन्यांपूर्वी आमच्या बुक क्लब मध्ये आम्ही "A Man Called Ove" हे पुस्तक वाचलं आणि पपांची आठवण झाली पण पुन्हा राहून गेलं. मग अगदी परवा परवाच "भाई-व्यक्ती कि वल्ली" हा पुलंवर चित्रपट पाहिला आणि पुलं, भीमसेन जोशी, वसंतराव देशपांडे शिवाय फर्ग्युसन कॉलेज, प्रयाग हॉस्पिटल पाहून पुन्हा आठवण झाली आणि आता लिहावेच असे ठरवले.

हे वाचण्याआधी ज्यांनी जैचई बद्दल वाचलं नसेल ते आधी वाचावं म्हणजे काही संदर्भ लागतील जैचई

पपा म्हणजे दिलीप जोशी. पण त्यांच्या कुटुंबातले आणि आमच्या वाड्यातले सगळेच लोक त्यांना पपा म्हणूनच संबोधायचे. साधारण १९१९ सालचा त्यांचा जन्म असावा. ऐशींच्या दशकात कधीतरी त्याची एकषष्टी झाली होती. मला जितक्या आधीचं आठवतंय तेव्हापासून मी त्यांना रिटायर असलेलंच पाहिलंय. विचारायचं फारसं कारण नव्हतं पण माझ्या मते शिक्षण खात्याशी त्यांच्या नोकरीचा संबंध होता. सेवादलातही बहुतेक काम केलं होतं. एकदा इंग्लंडला देखील जाऊन आले होते.

जैचई जर निरागस, बालमनाची तर त्याहून पपा एकदम तटस्थ आणि शिस्थखोर स्वभावाचे. घरातल्या गोष्टी जागच्या जागी ठेवायच्या, सर्वकाही रीतसर आणि नीटनेटकं ठेवावं याकडे कल. वाचनाची खूप आवड. शास्त्रीय संगीताची आवड. त्यांना आठवले कि काही गोष्टी चटकन डोळ्यासमोरून जातात. एका लांबश्या आरामखुर्चीत पुस्तक किंवा वर्तमानपत्र वाचत असलेले पपा, गॅलरीत येरझाऱ्या घालणारे पपा, बुकमार्क म्हणून वापरायला जाडसर कागदाची कात्रणं करणारे पपा, त्यांच्या खास गोरेपान, घाऱ्या डोळ्यांचे अप्पा पटवर्धन नावाच्या मित्राशी गप्पा मारत असलेले पपा…

माझ्या बहिणीशी जसं जैचईशी अधिक सूत होतं तसं माझं पप्पांशी. आपल्या इथे शारंगपाणी पुस्तकप्रेमी आहेत, तसे पपा होते. त्यांच्याकडे लहानसा पुस्तकांचा साठा देखील होता. माझी वाचनाची आवड त्यांच्या घरीच रुजली आणि जोपासली गेली. ब्रिटिश कौन्सिल लायब्ररीचं सभासद व्हायला waiting list असायची पण पपांनी त्यांचा ओळखीवर कि प्रिव्हिलेजवर मला membership मिळवून दिली. रविवारच्या वर्तमानपत्रातल्या कोड्या मधला एखादा राहिलेला शब्द मी सोडविला कि एकदम "वा बरोबर " असे काहीसे म्हणायचे. माझी पहिली कविता कॉलेजच्या मासिकात छापून आली ती मी त्यांना दाखवली तेव्हा अशीच शाबासकी दिलेली. पं. भिमसेन जोशी, वसंतराव देशपांडे यांचं गायन रेडिओ किंवा टीव्ही वर असेल तर लक्ष देऊन ऐकायचे आणि दाद द्यायचे. मी लहान होतो त्यामुळे कळायचं/ आवडायचं नाही पण कुठेतरी बीज रुजत होतं.

जैचईच्या आजारपणाचा आणि मृत्यूचा त्यांच्यावर चांगलाच प्रभाव झाला. अंतू बरवा मध्ये अंतूशेठ एकदा त्यांच्या पत्नीबद्दल सांगताना म्हणतात " ही गेली आणि दारचा हापूस तेव्हापासून मोहोरला नाही " तसं काहीसं पपाचं झालं असावं. हे सर्व मला त्यावेळी उमगलं नव्हतं पण मागे जाऊन पाहताना एक दोन प्रसंग आठवतात आणि याची जाणीव होते. दिवसभर मुले कामानिमित्त घराबाहेर असायचे तेव्हा घरात एकटेपण हे सुद्धा असेल. मी फर्ग्युसनला कॉलेजात असताना किंवा नंतरही अनेक वेळा अधून मधून दुपारी त्यांच्या घरी जाऊन वाचत वगैरे बसायचो. आमच्यात  खूप संवाद व्हायचा असे नाही पण निदान सोबत असायची.

१९९८ ला मी अमेरिकेत आलो त्यानंतर एक दोनदा पुन्हा पुण्याला गेलो. दरवेळी त्यांची तब्येत बऱ्यापैकी  खालावलेलीच होती. एका भेटीत मी गेलो तेव्हा ते पलंगावर पहुडले होते. शरीर आणि स्मरणशक्ती दोन्ही क्षीण झालेलं. मला नीटसं ओळखलं कि नाही कळत नव्हतं. मला अनावर झाले आणि त्यांचा हात हातात घेऊ मी तसाच अश्रू गाळत बसलो. परत  आल्यानंतर काही दिवसातच बातमी आली कि पपा गेले.

मी हे सर्व का लिहितोय? वयाची पन्नाशी जवळ आली, आयुष्याची उतरण सुरु झाली, एकेक पान लागले गळावया व्हायला लागले, कि मागे वळून पहाणं आलं. विशेषतः आपल्यावर ज्यांचा विशेष प्रभाव असतो, संस्कार असतात, जिव्हाळा असतो त्यांच्याबद्दल. किंवा कदाचित आरती प्रभूंच्या ओळींसारखं काहीसं असावं "गेले द्यायचे राहून, तुझे नक्षत्रांचे देणे, माझ्यापास आता कळ्या आणि थोडी ओली पाने". पपांच्या आता माझ्याकडे आहेत त्या आठवणी आणि माझ्याकडे राहून गेलेलं त्यांचं एक पुस्तक, माझ्याहून अधिक वयाचं, पिवळसर पाने सुटी सुटी झालेलं आणि त्यांची स्वाक्षरी असलेलं. आणि आहेत काही सवयी, नीटनेटकेपणाची, कात्रणांची बुकमार्क्स करण्याची, पुस्तकांवर तारीख घालून स्वाक्षरी करण्याची....

सुरेश नायर

८ नोव्हेंबर  २०२०

Trick or Treat

 A short, entertaining homemade film made on occasion of Halloween 2020

Rada (राडा) - A Short Marathi Film

A short entertaining homemade film made during the 2020 lockdown period and a sequel of Kadha (काढा), another short film https://www.youtube.com/watch?v=_7EbodVJAZ0&t=1s

Man's Best Friend

 Like Karen Blixen reminiscing in "Out of Africa" with the opening lines 'I had a house in Africa at the foot of Ngong hills', I want to say "I had a dog of my own, longtime back......" I don't have a dog now. Maybe someday. But I do have memories of a few I was close to.

Moti (Pearl) was a community dog. He belonged to no-one in particular yet he belonged to everyone in our Wada/ Chawl in Pune. I don't remember this but I have anecdotes of me, as a toddler, poking my fingers into Moti's eyes and him just shifting a bit away, but not once getting annoyed or agitated by it. His days during the week as to the go-to family for meals were sort of fixed. Daytime with some families, every night at Joshi's home for milk-poli except on Thursdays. That day of week was my father's day off and we had mutton for dinner so Moti was our guest of honor for the delicacies of leftover bones etc. Every once in a while, there would be news going around that the municipality 'bevarshi shwan pathak' van picked up Moti and someone from the building would go to get him liberated, claiming ownership. Why someone didn't adopt him officially I don't know. But the fact that he was freed and brought back every time, showed his worth to all of us. I don't remember distinctly what happened to him. The building was demolished years back, a modern business complex sitting in its place now on FC Road. Hopefully he died in peace before that, his soul resting in peace.

Jedi was mine. He came to our home, in my college years, just a few weeks old. A chubby, cuddly puppy, with shiny brown coat, that I fed milk to and coaxed to sleep on my lap. He was a mix of some sort, breeds and all that stuff not a common knowledge among us back home then. His coat, ears and body structure made it clear he had some pedigree rather than being just a mongrel. I had just watched Star Wars movies and chose Jedi as his name. But we referred to him as JD (as in the initials). 

He would recognize my bike from far away and was ready to give his highly enthusiastic welcome (jumping and licking all over my face ) whenever I came home from outside. Once in a while when he somehow got loose, he would roam around the neighborhood, exploring the "gali ki kudiyan" and getting in fights with his competitors. Coming home was a bit hilarious affair, tail under his butt, head down, his behavior was like an errant child saying sorry, while I scolded and washed the mud off him. The bonding of love and friendship lasted for a few years, then for some logistical reasons we had to give him away to someone. It was a mistake I regret to this day. 

Sunny was our friend's, Sapre's dog. I came to know him early on, while we used to have Natak practices at their home. Thanks to Jedi I am comfortable around dogs and like to pet them. Sunny loved the nuzzling/ neck rub, laying down on his back and poking with his paws, asking for more, if I stopped. My relationship with him was somewhat like a visiting grandparent or uncle, not being the primary caregiver but an occasional visitor who will pamper you. Rarely had I visited Sapre's without being greeted by Sunny, without the rub atleast once. While his end was a tragic loss to all of us, I was glad I got a chance to say a proper goodbye to him before he left for wherever angels reside. 

Just a day or two back I was at my friend Prashant's house and while petting JJ, I suddenly realized I was calling him Sunny. A disrespect to JJ but I am sure he understands the feelings. I just need to move on and build more such friendships with these loving, loyal beings.

PS- Apart from the recent International Dog Day, these memories might also been triggered by a wonderful novel I read recently "The Friend" by Sigrid Nunez.

Suresh Nair

Aug 30, 2020

Ganeshotsav 2020

2020 has been unusual in many aspects and a tamed down Ganapati celebration with only close family was one. However we were able to share this video on a Zoom call with many friends which made us feel as if celebrating together. It also gave a chance for a throwback to the past.

Neel Ponmane

Neel Ponmane (Blue Kingfisher) is originally a Malayalam film duet composed by Salil Chowdhary and sung by Yesudas with another singer. I have listened to this from childhood and love it. When I tried singing it on on Smule, Aai (my mother) said I am butchering the Malayalam words. So I wrote Marathi lyrics for two stanzas and sung the third in Malayalam. But this is not a word to word translation of the original song, just my own poetic attempt. A couple of lines in Malayalam that I understood ('ninde pat nyan ketu - I heard your song' and 'then kudikyun - drink nectar') I tried to incorporate in the Marathi version.

निळ्या निळ्या पाखरा, रे निळ्या निळ्या पाखरा

माझ्या अंगणी येऊन देई, कोणता संकेत रे तू, निळ्या पाखरा

जागती हृदयात ह्या, जुन्या हरवल्या आठवणी,

तू साद देताना, प्रतिसाद मी देते, तुझे मधुगान ऐकुनी

नाव ना तुज गाव ना, तरी ओळखीचा तू मला

हे बंध आपुले, मी आज जाणियले, पुरे देहभान हरपुनी

SMULE link to the song

निळ्या निळ्या पाखरा

Neel Ponmane 

Neel Ponmane (Blue Kingfisher) is originally a Malayalam film duet composed by Salil Chowdhary and sung by Yesudas with another singer. I have listened to this from childhood and love it.

When I tried singing it on on Smule, Aai said I am butchering the Malayalam words. So I wrote Marathi lyrics for two stanzas and sung the third in Malayalam. But this is not a word to word translation of the original song, just my own poetic attempt. A couple of lines in Malalayam that I understood ('ninde pat nyan ketu' - I heard your song and 'then kudikyun' - drink nectar) I tried to incorporate in the Marathi version.

निळ्या निळ्या पाखरा रे निळ्या निळ्या पाखरा माझ्या अंगणी येऊन देई कोणता संकेत रे तू, निळ्या पाखरा

जागती हृदयात ह्या, जुन्या हरवल्या आठवणी, तू साद देताना, प्रतिसाद मी देते, पुरे देहभान हरपुनी नाव ना तुज गाव ना, तरी ओळखीचा तू मला हे बंध आपुले, मी आज जाणियले तुझे मधुगान ऐकुनी

Short Film - Friends

Division in any form, whether it racism, casteism, religion, economic and social status is not healthy for us as a society. Some of these are inherently picked up at a young age from the people, their behaviors and environment around is. Hopefully this short film sends a big message to all of us. 

काढा (Kadha) - A short film

Sometimes things start just casually and turn into a learning and enjoyable experience. We have a movie club where we bunch of friends  get together regularly to watch a movie and discuss about it. The lockdown/ stay-at-home orders of course restricted us from getting together. A casual suggestion from me that we should make our own short movies and display it was taken in with enthusiasm and great results.

We had a time restriction of 5-7 min and this idea just took germ in my mind which I developed into a story line as we went along. I involved my mother, daughter, niece and nephew (from out of state) and they also participated with acting and videography. We used my Samsung Galaxy S9 phone for shooting and MS Video Editor program for editing. Part fun, part learning experience it was received to great reviews among our friends and we also saw some great films made by others. 

So what could have been a boring, tiresome, fearful time period in our lives became an opportunity to learn something new and have fun. Hope you like it.

कधी रे येशील तू

(खूप वर्षांपूर्वी हा कार्यक्रम दुरदर्शन वर पाहिला होता. Youtube वर बऱ्याचदा ऐकतो. आज पुन्हा पहात होतो तर एकदम एक काल्पनिक प्रसंग डोळ्यासमोर आला)
आशाताई स्वयंपाकघरात काम करताहेत. दारावरची बेल वाजते. वर्षा (त्यांची मुलगी) दार उघडते
वर्षा - आई ए आई
आशाताई - वर्षा मी कामात आहे दिसत नाही? कशाला हाक मारतेएस
वर्षा - आई बाबूजी आले आहेत
आशाताई (लगबगीने बाहेर येत) - बाबूजी.... तुम्ही असे अचानक
बाबूजी - आहेत तश्या चला. रेकॉर्डिंग आहे. स्टुडिओत जायचंय. खाली टॅक्सी थांबली आहे
आशाताई - पण मी ते कढाई गोश्त साठी मसाला वाटत होते. पंचमला खूप आवडते म्हणून आग्रह करत ....(बाबूजींच्या चेहऱ्याकडे पहात). वर्षा, आल्यावर मसाला वाटते. आलेच इतक्यात...

आशाताई (टॅक्सीत) - बाबूजी गाणं कुठलं ते तरी सांगा
बाबूजी - सुवासिनी मधील "कधी रे येशील तू"
आशाताई - बापरे, इतक्या वर्षानंतर पुन्हा गायचं. होईल का तितकंच चांगलं?
बाबूजी नुसतेच हसतात

स्टुडिओत कॅमेरे पाहून आशाताई गोंधळतात
बाबूजी - दुरदर्शनवर कार्यक्रम आहे. चित्रीकरण करणार आहेत
आशा - पण मी तर आहे तशी आले
बाबूजी - ते गुलदाणीतलं फुल माळा. छान दिसेल

बाबूजींच्या देखरेखीत सर्व तयारी होते. रेकॉर्डिंग सुरू होतं. पहिल्या टेकमध्ये OK मिळतो. आशाताई रेकॉर्डिंग रुम मधून बाहेर येतात. बाबूजींच्या चेहऱ्यावरचे भाव पाहून टॅक्सीतल्या प्रश्नाचं उत्तर त्यांना मिळतं. इतक्यात आशाताईंचं लक्ष त्यांच्या खोचलेल्या पदराकडे जातं

आशाताई - अरे बापरे. अशीच TV वर येणार की काय
बाबूजी - आशा तुझा तो तसाच राहिलेला खोचलेला पदर पाहून मला समजले की तू तुझ्या स्वयंपाकघरातून पूर्ण बाहेर आलीस आणि त्या गाण्यात तुझा जीव ओतलास. तुझ्या प्रश्नावर म्हणूनच मी हसलो. तुझ्या गाण्याची मला कधीच शंका नव्हती पण त्या पदराने मात्र पूर्ण खात्री झाली
आशाताई - तुमचे शब्द ऐकून मला पोटभर मिळालं पण पंचमसाठी अजून ते कढाई गोश्त करणं बाकी आहे. येते मी...

आणि मग ते केसात माळलेलं फुल तसेच विसरून आशाताई घरी येतात आणि मसाला वाटू लागतात.

Locked at Home

2020 will be memorable in most of our minds due to COVID 19. There are very few events that impact the entire world in such a dramatic way within a short span of time. The fear and uncertainty of the virus, the spiraling case and death counts, the continuous doomsday type new cycles, the lock downs/stay-at-home orders, the impact to nations economy's and businesses will all stay in our minds for a long time to come.

At a personal level also there were a lot of life learning experiences as we stumbled, adjusted, explored and thrived in the situation as time went by. Here is a short video that I created about my stay-at-home experience.

एकांताचा वास

(A lockdown interpretation of Sant Tukaram's famous abhang. He felt trapped in to the worldly things, we feel trapped out. Both call for an introspection)

Spring ची चाहूल लागलीये. झाडांना नवीन पालवी फुटू लागली आहे. गवताची हिरवाळी दिवसेंदिवस वाढतेय. हवेत गारठा असला तरी जेव्हा ऊन असतं तेव्हा छान वाटतं. Patio वर, किंवा बाहेर चालायला गेलं की पक्षांची सुंदर किलबिलाट ऐकू येते.

वृक्षवल्ली आम्हां सोयरी वनचरे
पक्षीही सुस्वरे आळविती

सध्या घरीच मुक्काम आहे. कुणाशी गाठभेट नाही. कामसुद्धा घरूनच असतं. सुरवातीला अवघड गेलं. ऑफिस मधील water cooler chats, मित्रांसोबत पार्ट्या व इतर social engagements याची सवय झालेली. आपल्याशिवाय दुसऱ्याचं पान हलत नाही किंवा दुसऱ्याशिवाय आपलं ही समजूत हळूहळू विरतेय. एकलेपणातसुद्धा करण्यासारखं खुप काही आहे, in fact आपण असा एकांत मिळत नाही याची असून मधून तक्रार करायचो याची जाणीव होतेय. मग नुसतं acceptance नाही तर या एकांताचं सुख जाणवू लागलंय

येणे सुखे रुचे एकांताचा वास
नाही गुणदोष अंगा येत

नशिबानं घर आहे, डोक्यावर छत आहे. घरात सर्व सोयी आहेत. इंटरनेट व electonic उपकरणं आहेत. करमणुकी साठी खुप काही आहे. वेळ पुरणार नाही इतके TV वर कार्यक्रम आहेत. लायब्ररी बंद असली तरी ऑनलाईन खूप पुस्तके आहे. अधून मधून FB, WhatApp असतंच. व्यायाम, योगा, meditation याचा शरीर आणि मनाची अवस्था सांभाळायला उपयोग होतोय

आकाशमंडप पृथ्वी आसन
रमे तेथे मन क्रीडा करी
कंथा कमंडलू देह उपचारा
जाणवितो वारा अवसरू

प्रसंग अवघड असला की आपल्यातल्या अध्यात्म्याला उत येतो. भजन, अभंग यांची जरा जास्तच वाजणी होत आहे असं झालंय. Zoom वर हनुमानचालीसा, रामरक्षा वगैरेची सामूहिक पारायणं होतात असं ऐकलय. विठोबासोबत पोटोबा आलेच. त्यामुळे वेगवेगळ्या प्रकारच्या पाककृती करून त्याचे सेवन करणे (आणि virtual share करणे) हेही चालतं.

हरिकथा भोजन परवडी विस्तार
करोनि प्रकार सेवो रुचे

पण हे सर्व करून देखील बराचसा फावला वेळ असतो जेव्हा self reflection चालतं. जेव्हा कधी हे सर्व संपेल आणि पुन्हा सुरळीत होईल तेव्हा त्या सुरळीला, normalcyला एक नवीन वळण मिळालं असेल. कामधंदा, शिक्षण, भविष्याची नियोजने इतकच नाही तर नातीगोती, इतरांशी बांधिलकी या सर्वातच खूप बदल असेल. ती adjustment कशी असेल या सर्वाचा विचार करता करता दिवस कसे जातायत कळतच नाही

तुका म्हणे होय मनासी संवाद
आपलासी वाद आपणाशी

करुणा करो ना

 A prayer written during the time when all of us were going through the COVID 19 experience

तमसो मा ज्योतिर्गमय

हरण करो सबका भय

वातावरण हो शुद्धमय

जीवन कर दे निरामय

करुणा करो ना, करो हे प्रभू

पीडित तन का कष्ट मिटे

मन मे जो संदेह हटे

आशा की फिर लहर उठे

जगचक्र फिरता ही रहे

करुणा करो ना, करो हे प्रभू

Composition in Nand Raag

प्रीतम मोहे, तेरे बिना, जिया न लागे

आ मिल जा

क्यु मोसे झूठी आस बँधायी

प्रेम का क्यु मनमे दीप जलाया

आ मिल जा

ध्यानस्थ झाले श्रीगजानन

मधुरा मराठेने पोस्ट केलेल्या चित्रावर मी आधी दोन ओळी लिहिल्या होत्या. आता दोन ओळींची एक छोटी कविता झाली आहे आणि "बाप्पा परत कुठे जातात आणि काय करतात?" याचं एक (काल्पनिक) उत्तर सापडलं. 

वृक्षोदरी रुद्राक्ष लेऊन

ध्यानस्थ झाले श्रीगजानन

दहा दिवसांचा आंनद सोहळा

भक्तजनांचा जल्लोषित मेळा

देता निरोप हृदयस्थ होऊन

गहिवरून आले श्रीगजानन

भाद्रपदी पुढल्या भेटण्या सर्वा

मने सुखवाया येईल सुखकर्ता

तोवर या भेटीचे करावया चिंतन

ध्यानस्थ झाले श्रीगजानन

PC: Madhura Marathe

असेल कारे देवा

असेल कारे देवा मला स्वर्गाचे दार खुले?

नरकात तर ना जाणार नाही थोड्या चुकीमुळे?

गणिताच्या पेपरमध्ये केली होती नक्कल

बरे-वाईट कळण्याची नव्हती तेव्हा अक्कल

शिक्षकांचा बेदम मार, शिक्षा नाही का पुरे?

असेल कारे देवा मला स्वर्गाचे दार खुले?

पहिल्या नोकरीच्या अर्जात, झाली थोडी गफलत

साठातला सहा उलटा होऊन, झाले टक्के नव्वद

त्यावर झाली निवड, पण टिकलो राबल्यामुळे

असेल कारे देवा मला स्वर्गाचे दार खुले?

पाहायाला गेलो होतो, सुगरण छानशी बायको

श्रीमंती सासरेबुवांची, त्यावर जास्त भाळलो

आनंदे नांदवला संसार, वाढवली चार मुले

असेल कारे देवा मला स्वर्गाचे दार खुले?

झाले आता वय उतार, दुखणी दहा हजार

तरी कधी मित्रांसोबत, घेतो पेग दोन-चार

मेरे जैसे दोस्त भी अपने, राज कैसे खुले ?

असेल कारे देवा मला स्वर्गाचे दार खुले?

नाही भांडण तंटा, नाही वृत्ती राजकारणी

घोषणा एका पक्षाच्या, पण मत विरोधकासी

नाकासमोर चाललो सरळ, ना कुणा दुखवले

असेल कारे देवा मला स्वर्गाचे दार खुले?

दिवाळी

पुन्हा तो फराळ, पुन्हा ती रांगोळी,

शुभेच्छा देत येति, पुन्हा त्याच ओळी

तोच साज लेऊन येते दरवर्षी दिवाळी

तरी नित्य भासते जराशी निराळी

नवे छंद, नवा ध्यास, अनुभव नवा

नव्यानेच जीवनाचा आस्वाद घ्यावा

जुन्या नात्यांमध्ये यावा नव्याने ओलावा

नव्या चैतन्याचा दीप मनी पेटवावा

"हलोवीन"

एकदा एक हलवाईण(हलवायाची बायको) होती. ती फार वाईट होती. तिला मुले अजिबात आवडत नसत. ती मुलांना फसवायला गोड गोड शब्दात बोलवायची "अरे बाळांनो या, मी तुम्हाला छान छान मिठाई देते". मुले बिचारी खूप आशेने तिच्या दारात जायची. ती त्यांना मिठाई वाटायची. पण ती खरी नसायची. काही पदार्थ दूध खव्या ऐवजी पिठाचे असायचे. काही वरून खरे पण आत कडू कारले किंवा मिरचीचा ठेचा भरलेले असायचे. मुले बिचारी फसायची आणि पडके चेहरे, कडू-तिखट तोंडे घेऊन परत जायचे.

असे खुप दिवस चालले. मग एक दिवस मुले वैतागली. त्यांनी खूप प्रार्थना केली, मनधरणी केली तेव्हा एक देवदूत प्रकट झाला. त्याने मुलांची गोष्ट ऐकली आणि तो फार दुखी झाला. तो त्या हलवाइणीवर संतापला आणि त्याने तिला शाप दिला "यापुढे तुझी इच्छा नसतानाही तू या मुलांना रोज खरीखुरी मिठाई वाटशील. इतकेच काय तुझे रूप बिघडेल आणि तू चेटकिणी सारखी दिसशील. शिवाय वर्षातून एकदा सर्व लोक चित्रविचित्र सोंगे घेऊन मुलांना मिठाई आणि आणखी गोड पदार्थ वाटतील. आणि त्या दिवसाला तुझे नाव पडेल". इतके सांगून तो देवदूत अदृश्य झाला. मुले खूप आनंदली.

आणि अश्याप्रकारे दुष्ट हलवाइणीच्या वाईट कृत्याला आळा पडला. तिच्या नावाचा दिवस साजरा करत वर्षातून एकदा सर्व लोक मुलांना मिठाई आणि गोड पदार्थ वाटू लागले. पाश्चात्य भाषेत "ण" चा उच्चार नसल्यामुळे, पुढे "हलवाइण" या शब्दाचा अपभ्रंश होऊन त्या दिवसाला "हलोवीन" असे नाव पडले.

(सध्या fake news चं वातावरण आहे त्यात ही fake story खपून जाईल या आशेने)

थोडासा रूमानी

थोडासा रूमानी हो जाये 

चांदनी में भीगकर 

रात सुहानी हो जाए 

ये रुत और ये मौसम 

हमको देके इशारे बुलाये 

कबसे बैठे हो तुम 

अपनी आखों में मुझको समाये 

आखें कबतक बातें करेगी 

कुछ तो जुबानी हो जाए 

सच है कबसे बैठा हु मैं 

कितनी बातें दिल में छुपाये 

डर हैं जब भी कह दु 

अनहोनिसि न हो जाए 

कहने सुनने की क्या जरुरत 

जो है रूहानी हो जाए 

कविता

शेवटी कविताच ती, सुचली तर सुचली

नाहीतर रुसून, कोपऱ्यात बसली

कितीही मनावले, अन केली विनवणी

हटून बसते बापडी, देत हुलकावणी

मग सहज नकळत, कधी येते सामोरी

आपण मात्र धरावी, तोवर थोडी सबुरी

कारण असतेच ती, फुलपाखरासारखी

स्वैर भटकणारी, जणू एक शब्दपरी

येते तेव्हा देऊन जाते, सुंदरसे नजराणे

गजल, रुबाई, अभंग, ओवी, कधी केवळ गाणे

सुरेश नायर

२ जुलै , २०१७

जेवढ्यास तेव्हढे

ज्याला असतो कधी अर्थ

त्याचा होतो जेव्हा अनर्थ

तेव्हा वाटते ते सारे 

कसे होते व्यर्थ व्यर्थ

सर्वास नसतो कधी अर्थ

सर्वच नसते कधी पूर्त

पदरात पडलेले असते

जेवढ्यास तेव्हढे सार्थ

सुरेश नायर

५ जून, २०१७

Denial is one way of dealing with a broken heart. Thanks to Tina Turner's song lines "What's Love Got To Do With It" which gave me the basis for this poem

मैं उनसे मिला, वो मुझसे मिले

आखें चार हुई दिल भरमाया

इसमें प्यार कहा से आया?

धडकने दिलकी तेज हुई

चेहरे पर जरा पसिना छाया

इसमें प्यार कहा से आया?

आपस में कुछ बाते हुई

खबर न रही वक्त कैसे गया

इसमें प्यार कहा से आया?

कब दिन गया कब शाम ढली

जब रात हुई तो होश आया

इसमें प्यार कहा सें आया?

अलविदा बिन वो चल पडे

नाम पूछा नहीं फिर याद आया

इसमें प्यार कहा सें आया?

बरसो पुरानी बात हैं लेकिन

बस युही आज खयाल आया

इसमें प्यार कहा सें आया?

कशाला उद्याची बात

कशाला उद्याची बात, म्हणतो पतंग आकाशात
मुक्त मोकळे उडेन, जोवर पडे न गोते खात 

कशाला उद्याची बात, म्हणते समईमधली वात
आजच म्हणते घेईन, पूर्ती न्हाऊन प्रकाशात

कशाला उद्याची बात, गाती फुले एकसुरात
फळे होऊ कि निर्माल्य, कशास निष्फळ वाद

कशाला उद्याची बात, नाही अर्थ उगा पुसण्यात
निसटून जाती बघ फुकाचे, क्षण मोलाचे त्यात

गुलाबा, फ़ुलशील ना रे तू